Z kart histori Klubu – Część II- „Lata 1945-76”

10 czerwca, 2009

Dzisiaj opublikujemy kolejną część historii naszego klubu. Skupimy się głównie na latach powojennych, a główny nacisk położymy na indywidualne osiągnięcia osób, które w znacznym stopniu przyczyniły się do rozwoju naszego Klubu.

Część II – „W klimacie lat 1945-1976”

Już w pierwszych dniach po
wyzwoleniu, dokładnie w marcu 1945 roku, na zdewastowany stadion przy ulicy
Narutowicza przyszli pierwsi działacze. Rozpoczęły się trudne dni odbudowy
urządzeń sportowych. Zapału i ofiarności nie brakowało. Toteż w stosunkowo
krótkim czasie obiekt „Broni” znów zaczął tętnić swoim normalnym życiem.W kwietniu 1945 roku zwołano
pierwsze zebranie wyborcze Klubu. Prezesem zarządu zostaje przedwojenny
działacz Antoni Jakaczyński, wiceprezesem d/s sportowych Wiktor Grudziel, a
członkami zarządu: S. Żółciński, S. Forbuński, S. Białas, P. Kacak, M.
Świerczyński, A. Nowocień, W. Paniec i S. Bukowski.

Przełomowy moment dla „Broni”
stanowi włączenie klubu w 1948 roku do pionu związkowego Metalowców. Zmieniona
zostaje nazwa na Związkowy Klub Sportowy „Broń”, a rok później na Związkowe
Koło Sportowe „Stal”, którego prezesem zostaje J. Dobrzański. Ten ostatni szyld
z nazwą klubu będzie wisiał nad bramą stadionową przez osiem lat, by w 1956
roku wrócić do pierwotnego brzmienia: Robotniczy Klub Sportowy „Broń”.
Systematycznie powiększa się ilość działających w klubie dyscyplin. Jest ich
teraz już dwanaście. Coraz pomyślniej układa się współpraca z macierzystym
zakładem, który doceniając walory sportu spieszy zarówno z pomocą finansową,
jak i organizacyjną. Efektem tej pomyślnej współpracy jest między innymi dalsza
rozbudowa stadionu. W 1959 roku otwarty zostaje w Radomiu najdłuższy betonowy
tor kolarski, umożliwiający przeprowadzanie zawodów międzynarodowych. Wśród
zasłużonych działaczy, którzy wnieśli ogromny wkład w realizację tej inwestycji
należy wymienić nieżyjącego już Edmunda Grzankę, oraz Eugeniusza Siostrzana i
Tadeusza Buczkowskiego.
RKS „Broń” staje się teraz
prawdziwym potentatem sportowym na terenie byłego województwa kieleckiego.
Wyniki uzyskiwane przez zawodników poszczególnych sekcji przy niemałym udziale
wypróbowanego aktywu działaczy sprawiają, że „Broń” jest prawie etatowym
zdobywcą pierwszych lokat w dorocznej rywalizacji o tytuł najlepszej
organizacji sportowej w województwie kieleckim. Doskonaląc systematycznie poziom
organizacyjny i sportowy przywiązuje się w klubie dużą wagę do spraw
wychowawczych i edukacji młodych zawodników. Ta konsekwentna polityka
systematycznej zachęty do podejmowania nauki i osiągania poziomu wiedzy
gwarantującego pełną stabilizację życiową po zakończeniu czynnej kariery
sportowej sprawia, że wielu znanych sportowców kończy szkoły średnie, oraz
studia. Należą do nich m.in. Kazimierz Paździor, Stanisław Papuć, Jerzy
Lewandowski, Andrzej Piotrowski, Adam Korba, Ewa Garbacz i Ryszard Nowak.

Dowodem wysokiego wyrobienia
społecznego zawodników jest także ich uczestnictwo w wielu różnych akcjach społecznych
na rzecz zakładu i miasta. Powszechnie znany jest np. fakt zorganizowania przez
bokserów spotkania byłych mistrzów pięści pod hasłem „Przeżyjmy to jeszcze
raz”, z którego całkowity dochód przeznaczono na ufundowanie książeczki
mieszkaniowej dla wychowanka jednego z radomskich Domów Dziecka. Uznanie rzetelnej pracy i dużej
fachowości działaczy „Broni” znajduje odbicie w piastowaniu przez nich szeregu
poważnych funkcji w okręgowych związkach sportowych. E. Siostrzanek pracuje w
kieleckim OZPN, W. Tkaczyk i W. Derlatka – w OZB i PZB, a Z. Stępniewski w
OZTS.
W pracy wielu komisji sportowych
biorą też udział trenerzy: Z. Zieliński, H. Kozieł, W. Naumowicz, W. Chudzik,
S. Iwański i Z. Antoniak.
Do najdłużej pracujących
działaczy w okresie powojennym należy zaliczyć: E. Grzankę, E. Siostrzonka, W.
Misiowca, W. Derlatkę, S. Iwańskiego, Z. Stępniewskiego, M. Daszkiewicza, a
wśród szkoleniowców: Z. Zielińskiego, H. Kozieła, W. Naumowicza, J. Kiljana i
W. Pańca.
W roku 1966 klub obchodził
jubileusz 40-lecia istnienia. Podczas uroczystości jubileuszowych wręczony
został „Broni” nowy sztandar ufundowany przez Samorząd Robotniczy „Waltera”.
Był to piękny gest uznania dla wieloletniej w pełni zaangażowanej pracy
działaczy, trenerów i sportowców na rzecz podnoszenia poziomu polskiego sportu.
Z tej samej okazji Zarząd Główny Związku Zawodowego Metalowców odznaczył Klub
Złotą Odznaką Związkową.
Zmieniał się na przestrzeni lat
obiekt przy ulicy Narutowicza. Wykonano tu wiele nowych inwestycji, takich jak
trybuny wokół płyty piłkarskiej, boisko asfaltowe z trybunami do piłki ręcznej
i oświetlenie toru kolarskiego. Ale niewątpliwie najważniejszym osiągnięciem
inwestycyjnym Klubu zrealizowanym przy ogromnej pomocy kierownictwa Zakładu
jest rozpoczęcie w 1974 roku budowy hali sportowej. Obiektu na miarę potrzeb i
ambicji.

Piękna i bogata jest ponad
80-letnia historia RKS „Broń” tworzyli ją ludzie przywiązani do klubowych barw,
pełni zapału i społecznej pasji. Nie sposób wymienić oczywiście wszystkich
osiągnięć organizacyjnych, inwestycyjnych i sportowych, podobnie jak trudno
przytoczyć nazwiska ogółu działaczy, którzy swoją długoletnią pracą zasłużyli
na słowa uznania. Przypominając zatem kilka sylwetek najbardziej zasłużonych w
minionym półwieczu chcemy dać w ten sposób satysfakcję wszystkim którzy
tworzyli wczoraj i dziś obraz sportu w RKS „Broń”. Czyniąc to chylimy
jednocześnie czoła przed działaczami, sportowcami i szkoleniowcami, którzy
złożyli swoje życie w ofierze za wolną ojczyznę, za to aby dziś tysiące dziewcząt
i chłopców mogło uprawiać sport, bić rekordy, zdobywać medale i rozsławiać
dobre imię naszego miasta i kraju. Robotniczy klub Sportowy stracił w czasie
hitlerowskiej okupacji wielu takich oddanych sportowców, działaczy, a
jednocześnie żarliwych patriotów, ludzi, którzy wierzyli niezłomnie w nadejście
lepszych dni bez presji i okupacyjnego terroru. Należeli do nich m.in. Molenda,
Kukiełka, Jastrzębski, Sobczak, Gryz, Olszewski, Mucha, Ambroz.